photo: Kato Van Hassel
photo: José Manuel Alorda
photo: José Manuel Alorda
photo: José Manuel Alorda

ICONS 

 

 

Begin 2013 probeert Geert Verbruggen te voelen wat hij dat jaar wil onderzoeken en raakt plots niet meer los van het woord 'ikonen', schilderijen waarbij de kunstenaar zelf onbelangrijk wordt en die het goddelijke op aarde afbeelden in de vorm van verheven mannen en vrouwen in volle devotie. Zijn idee dat het goddelijke eerder in de linde naast het asfalt te Banneux zit dan in het gipsen afgietsel van de heilige krijgt vorm. Uitéénlopende beelden en woorden verschijnen op grote bladen papier als vaandels ter ere van de twijfel en bevraging en een reactie op vastgeroeste en verouderde normen en waarden, ingehouden en met rustige borstelstreken of vol kwaadheid en wilde uithalen, laag per laag of snel en impulsief. Waar staat de mens in al deze opinies, ideeën en het groeiende, aangepraatte gevoel van onveiligheid dat uiteindelijk een illusie is en instrument wordt om elke vorm van anders zijn, afwijkend gedrag of denken te beknotten. Deze keer krijgen honden het woord, schoenen ook, 'Katastrophen' en bloemen, er verschijnt nu en dan een aap op het toneel en het portret wordt herbekeken. De eerste twee maanden van 2014 vertrekt Geert naar Berlijn en schildert er in een studio op de Sonnenallee omdat hij voelt dat zijn opdracht nog niet volbracht is. De koude stad is op z'n hardst, veel armoede en drugsverslaafden, ook de existentiële éénzaamheid, 'Alone', die hij al sinds geruime tijd voelt, overvalt hem daar. Het geheel sluit zich, de cirkel is rond: we zijn allen wit en zwart, chaos en orde, samen en alleen, onkunde en kunde, dader en slachtoffer, geslaagd en loser, levend en dood, veilig en onveilig, krijger en lafbek, hoer en heilige... het goddelijke straalt in vreemde wegen.

geert verbruggen